Kerst in Juba

Na terugkeer uit Wau bleek ik zowel een ernstige voedselvergiftiging e hebben en weer malaria. Ben in 5 dagen 7 kilo afgevallen maar ik zal niemand deze wijze van afvallen adviseren.
Bij mijn terugkomst zat CCC midden in de verhuizing. En aangezien zaken planmatig regelen erg moeilijk is in dit land, je wordt trouwens zelf ook gemakkelijker merk ik, heeft dat vrij lang geduurd. We hebban pas weer 10 dagen normaal internet. Maar we hebben airco op de kamers. Hij staat bij mij op 27 graden en dan vind ik het maar koud! Maar buiten is het elke dag tussen de 35 en 40 graden. S’middags is het soms afzien van de hitte.

De kerst was heel bijzonder hier. Elger en Sonja, een echtpaar uit Nederland dat permanent in het guesthouse verblijft, organiseerden met steun vanuit Nederland kerstpakketten voor de gezinnen van de meiden in het girlscenter. Daarnaast worden er nog pakketten naar St. Mary en de cemetery gebracht.
Er moesten in totaal 120 pakketten gereedgemaakt worden. Elger had al balen van 50 kg met o.a. rijst, koffiebonen, suiker enz. gekocht en bij hun op de kamer gestald. De zaterdag voor kerst hebben we met zo, n 10 mensen de pakketten gereedgemaakt. Het was best hard werken maar ook heel gezellig. Na afloop even gezellig met elkaar wat gedronken, de troep opgeruimd en met een voldaan gevoel naar huis gegaan. De maandag voor de kerst hebben we de pakketten rondgedeeld. De foto’s spreken voor zich denk ik. Er waren nog weer meer “huisjes”dan de eerste keer dat ik daar kwam. En het krioelt er van de kinderen die vaak vies zijn maar ook heel vriendelijk. Maar zelfs onder deze omstandigheden blijft het stammenverschil inclusief de discriminatie bestaan. Eén van de grote problemen van dit land. Mede door de hoge temperatuur en de toch behoorlijk zware pakketten was het een vermoeiende bezigheid. Maar het gaf ook een goed gevoel iets voor deze mensen te kunnen doen. Maar wat me het meeste is bijgebleven dat een boda-boda (motortaxi) er bier aan het rondbrengen was en daar is dan wel geld voor. Ook heel veel mensen die dronken waren op de cemetery. Eigenlijk herhaalt zich hier wat bij ons in de crisisjaren gebeurde en later bijvoorbeeld in Oost-Europa. Het even willen vergeten in welke ellende ze zitten. Helaas waren de ouders van baby Zoë niet thuis. Ik was wel benieuwd hoe het nu met hen gaat. De hut zag er netjes uit en de omgeving ook. Een hele verandering ten opzichte van mijn eerste bezoek.
Wat ik als heel fijn heb ervaren dat er hier geen stress was voor allerlei dingen in huis halen. Het waren hier dagen als alle andere. Eigenlijk heel ontspannen en bewuster van de dingen die wij nog wel hebben.
Kerstavond ben ik op mijn kamer gebleven omdat ik dacht de kerstnachtdienst, die ook enigszins in het teken van CCC stond, mee te kunnen maken. Helaas was dat pech want de kwaliteit van de uitzending was slecht maar ook de verbinding viel steeds weg. Ook het latere downloaden gaf geen goede uitzending dat ik heb de moed maar opgegeven.
1e kerstdag rustig aangedaan. ’s Avonds een kerstdiner gehad bij Medair met vele mensen ook van andere NGO’s. Ontmoette nog mensen van UNImiss uit Wau die ook op de dansavond waren geweest in Amaroelabar. Dat was nog even nagenieten. Maar ook vertelden ze het verhaal van de brandstichting van de huisjes en over de moorden vooral ook rondom de compound van Dorcas. Bij het eten was ook Engelse drop, ik heb me weten te beheersen maar dat was wel erg lekker.
Omdat Moses ook mee was, zijn we niet te laat naar huis gegaan. De volgende ochtend was ik uitgenodigd door Elger en Sonja om te gaan ontbijten in een restaurant samen met de meisjes van het girlscenter. Dat was ook weer heel gezellig en het is leuk om te zien hoe zorgzaam ze voor elkaar kunnen zijn. Ja, er wordt ook wel gevochten maar deze kant laten ze ook zien.

Oudejaarsavond zijn we om kwart voor twaalf bij elkaar gaan zitten. Er waren twee gasten, Jos uit Nederland en Kadaar, een Zuid-Soedanees uit Khartoem. En de vier dames van de huishoudelijke dienst, Jaba de guard en Kizito een jongenman die op de administratie werkt. De dames hadden voor cake en wat fris gezorgd en om klokslag twaalf uur hebben we elkaar een Happy New year gewenst.
Buiten was het vergeleken met Nederland rustig. Alleen hier wordt echt geschoten en soms van de gelegenheid gebruik gemaakt om rivaliserende bendes te liquideren. Trouwens hier wordt wel vaker geschoten en ook daar wen je aan.
Wat ik die avond als heel bijzonder heb ervaren dat Jaba voor ging in gebed, even na twaalven en om vrede bad voor de diverse volkeren onderling. Hij deed het in het Arabisch maar de bewogenheid waarmee ontroerde mij. Een hele eenvoudige man, heel vriendelijk en altijd behulpzaam die zo voor zijn geloof uitkomt en dan juist op dat moment.
Nieuwjaarsdag was er weer taart en fris in het girlscenter. Want omdat er geen goede bevolkingsadministratie is, krijgt men vaak een paspoort met als geboortedatum 1 januari. Dus ook nu waren er velen jarig en dat hebben we uitgebreid gevierd. De foto’s laten daar wat van zien.

Ik zal nu proberen wat foto,’s op de blog te zetten. Misschien in meerde gedeelten. Maar deze spreken grotendeels voor zichzelf. Nog drie weken en ik dan hoop weer in Nederland te zijn. Hou de winter nog maar even vast! Wellicht dat er nog een kort verslag komt voor ik hier vertrek