De eerste ervaringen

Reis naar Juba
In de stromende regen vanuit de auto naar Schiphol gevlucht. Ik kon direct inchecken maar werd geconfronteerd met de mededeling dat er 1,5 uur vertraging was. Gelukkig waren ze zo vriendelijk een gratis lunch aan te bieden en aangezien ze haring hadden, kon ondanks de vertraging mijn dag al bijna niet meer stuk. Na de nodige formaliteiten gingen we om plm. 18.00 uur de lucht in. Op dat moment was het echt Hollands weer, stortregens en een hevige wind maar geen probleem. De start ging uitstekend en om plm. 22.00 uur landden we op Cairo Airport.
Nadat ik een visum voor $ 15, = had gekocht om te kunnen overnachten in Cairo en een hotelvoucher had ontvangen was het de kunst vervoer te krijgen naar het hotel. Samen met een iemand uit Gouda met veel pijn en moeite een cab geregeld want de shuttlebus kwam ook niet opdagen. En ik had alle mogelijke hotels meegedeeld gekregen van mensen die ook deze vlucht hadden gemaakt maar natuurlijk niet hotel El Baron. Met een te hoog betaald tarief zijn we met een kamikaze piloot naar het hotel gereden. Ik dacht al dat Milaan erg was maar dit overtrof alles. Tussen twee auto’s door waar ik zelfs met de fiets niet tussen door had durven rijden en dat met 60 kilometer per uur! Maar hij kende Cairo op zijn duimpje naar zijn zeggen want elke file werd vakkundig omzeild door een route van achteraf straatjes te nemen. En om 00.30 uur stond ik in het hotel. Ik mocht nog dineren maar het tijdstip vond ik niet zo geslaagd dat ben lekker naar bed gegaan. Nog even voetbal gekeken en toen lekker geslapen. Om 05.45 weer gewekt en lekker gedoucht en vervolgens ontbeten. Dat was uitstekend verzorgd en ik heb me gelukkig weten te beheersen en heb gewoon hetzelfde gegeten als thuis want uit ervaring weet ik dat het beste bij mij past. Van de overdaad heb ik achteraf meestal spijt.
Vervolgens in het overvolle shuttlebusje van het hotel naar het vliegveld gereden. Daar had ik alle tijd en dat was deels ook wel nodig want voordat ik door de controle was, ben ik vier maal op en neer naar de incheckbalie geweest. Eerste keer werd mijn boardingpas zoals verstrekt in Amsterdam niet geaccepteerd. Ik dus terug maar nee, deze boardingpas was toch voldoende. Weer naar de controle, helaas ik had een immigrationform nodig . Ook deze keer werd ik weer van het kastje naar de muur gestuurd maar uiteindelijk het juiste formulier gekregen en o wonder ik mocht verder.
Tijdens het boarden kwam ik in contact met een Griekse medewerkster van de UN die mij goed heeft geïnformeerd over allerlei praktische zaken. Dat de vlucht was snel voorbij. Na de landing op Airport Juba de bagage opgepikt en door de douane laten controleren. Bij elke controlerende beambte staan er nog twee of drie toe te kijken. De controle zelf viel erg mee. Al mijn medicijnen heeft de beste man nooit gezien en dat was per saldo bijna een halve koffer vol. Maar na de nodige merktekens met krijt mocht ik naar buiten in een voor mijn gevoel erg benauwde hitte.
Even zitten wachten op Cathy in een overdekt gedeelte van wat een airport wordt genoemd. Alles gebeurt nog met de hand hier en het krioelt van de beambten maar niemand lijkt de eindverantwoordelijkheid te dragen. Tijdens het wachten knoopte een Oegandese ontwikkelingswerker een gesprek aan en vertelde mij waarom sommige Zuid-Soedanezen zo groot zijn. Het is ongelooflijk hoe lang en slank die mensen zijn. Ze steken bijna een kop boven mij uit!!. De reden is dat deze mensen met melk zijn grootgebracht , iets wat in andere gedeelten van Soedan niet voorradig was.
Vervolgens ontvangen door Cathy en naar het guesthouse gereden waar ik de komende maanden woon. Kamperen is een luxe vergeleken met hoe er hier gewoond wordt, ook door Cathy en Wim. Maar het is heel snel wennen en dan weet je niet beter. Daarna ben ik met Cathy naar het Girlscenter gereden en werd daar begroet door een schare meisjes. Heb de meesten even hoog mogen optillen en als het aan hen had gelegen was ik nu nog bezig geweest. De drie gebouwen in aanbouw bekeken, de bouw ligt deels stil door onvoldoende financiële middelen maar er wordt gewerkt aan een proposal die hierin grotendeels voorziet.
Maandag en een deel van vandaag met Juliët gesproken en de administratie en ordners deels doorgeworsteld. Juliët is vandaag naar Kampala gevlogen om daar te bevallen van haar tweede kindje. Een hele spontane en fijne vrouw om mee te werken. Ze werd hier ook op handen gedragen.
Vanmiddag samen met Cathy en Chloé ( een franse mevrouw die de functie van grantmanager vervult) het proposal voor een nieuw project door genomen en de puntjes op de i gezet. Morgen moet dit proposal ingeleverd zijn voor twaalf uur dat moet straks nog even aan de slag.
Tijdens ons overleg wat op een koele plek plaatsvond, werd Cathy gebeld over problemen met een mevrouw met een baby die vanmorgen teruggebracht is vanuit het ziekenhuis naar de graveyard. We zijn daar met ons drieën naar toegegaan. Je weet niet wat je ziet. Allemaal bouwsels op een oude begraafplaats. Ik kon slechts één grafmonument ontdekken en de rest van dit terrein is helemaal overwoekerd. En allemaal gezinnen met kleine blote kinderen. Vol vliegen en mager. De wat grotere kinderen die wel wat kleding dragen , kleding die in jaren geen water heeft gezien zo vuil wilden mij allemaal een hand geven. Sommigen voelden of het wit van mij wel echt was!!
Cathy, Chloé en ik hebben de moeder met de baby en twee andere kleine kinderen van dit gezin samen met een voorraad spullen als dekens, een klamboe en wat wasteiltjes en dergelijke ingeladen in de auto en naar het ziekenhuis gebracht. De hele inboedel van het hutje ging dan ook bijna mee in de auto! Het ziekenhuis is een dorp op zich met allerlei gebouwen en mensen die buiten bivakkeren. Van hygiëne heeft niemand gehoord of ze houden zich er in ieder geval niet aan. Het bed van de moeder was inmiddels bezet door iemand anders en dus heeft Cathy een slaapplaats op de vloer gecreëerd met behulp van een deken en wat andere zaken. We hebben gezorgd dat er schoon water in een jerrycan voor het gezin bij hen stond en wat eten in het winkeltje gehaald. Ook de baby kon haar eten uit de fles krijgen want de moeder heeft geen voeding voor de baby. De moeder reageerde onvoorstelbaar apathisch op wat er gebeurde. Een beeld wat ik niet snel zal vergeten. Het uitzichtloze van haar bestaan werd helemaal weergegeven in haar houding. Omdat Cathy nog een meeting had, hebben Chloé en ik nog dekens en dergelijke uit het guesthouse gehaald en naar het ziekenhuis gebracht en nog meer eten en drinkwater gekocht. Ik hoop en bid dat deze moeder met haar kinderen geholpen kunnen worden. En dat pa zich laat steriliseren want dan komen er niet nog meer kinderen in dit gezin, bij een moeder die dit helemaal niet aan kan. Mensonterende toestanden waarvan ik tot vandaag geen weet had dat dit zo erg kon zijn.
Ik hoop dat ik met mijn kennis en inzet een steentje mag bijdragen en het voelt goed hier te zijn. Te meer nu ik aardig begin te acclimatiseren.