Even bijpraten
Blijf op de hoogte en volg Cor
30 September 2012 | Soedan, Jubaylāt
Het is al weer vijf weken geleden dat ik in Juba aankwam. Na de eerste twee toch wel indrukwekkende weken, verloopt alles voor mij in een wat regelmatiger tempo gekomen.
Hoe ziet een dag er uit in Juba. Om zeven uur ‘s morgens sta ik op. Meestal ben ik eerder wakker door of de Iman die om 6 uur al oproept te komen of door het starten van de generator voor het elektrisch. Het douchen en scheren gebeurt met Nijlwater en is afhankelijk van de nachttemperatuur fris of een beetje lauw, tenminste in het begin. Dat water wordt met een tankwagen aangevoerd en overgepompt in een aantal die hier op het dak staan. En ja soms is het water op en dat merk je dan wel. Bij dit water wordt een pil gegooid om te voorkomen dat je er ziek van wordt. Het is duidelijk geen drinkwater.
Na het aankleden volgt het ontbijt. Dat is zelf gebakken brood met soms iets van een omelet, een pannenkoek e.d. een klein banaantje en een kop koffie. Daarna maak ik meestal een kleine wandeling en verbaas me elke dag weer over de chaos in het verkeer. Dat er niet meer ongelukken gebeuren is voor mij een wonder. Maar ook de gigantisch verschillen tussen de mensen onderling is groot. Hier rijden veel Humbers rond toch geen goedkoop vervoermiddel maar ik kom soms ook mensen naakt tegen bij de markt. Veel kleding blijft rechtop staan zo vuil zijn ze, zowel van kinderen als volwassenen met daarnaast veel mannen keurig in kostuum. Na de wandeling ga ik aan de slag op kantoor wat is ondergebracht in het guesthouse. Ik speel dus een thuiswedstrijd. Op een kleine oppervlakte werken we daar met vier mensen met daarnaast een komen en gaan van bezoekers. Deze week heb ik twee dagen op mijn kamer zitten werken omdat ik op kantoor te veel gestoord werd. Omstreeks half twee ga ik lunchen en dat is altijd een warme maaltijd. Dan even een hazenslaapje en weer een wandelingetje.
Daarna tot vijf uur werken en even buiten zitten voor de compound samen met de dienstdoende bewaker die mij graag iets over hun land vertellen. Er is hier een jonge bewaker die verder wil leren en om het geld te vergaren werkt hij bij de security. Deze jongeman zegt keihard dat zijn landgenoten meer dan lui zijn. De mannen die met zo'n driehonderd kilo aan tankjes met water een fiets voortduwen om bij de mensen te bezorgen, roepen respect bij hem op. Die werken hard en mogen dus ook goed verdienen. Ik geef het je maar te doen zeven dagen per week bij een temperatuur van 37 graden in de felle zon heuveltje opwaarts. Voor het avondeten weer een blokje om, op de kamer via internet mail en nieuws checken en eventueel nog wat werken. Om half acht is het avondeten ook weer warm met meestal ananas als toetje. Soms kijk ik dan even naar het nieuws van Aljazeera en de Engelse, Duitse, Spaanse en Italiaanse voetbalcompetities worden dan als herhaling van het weekend getoond. Maar na twee halve wedstrijden vind ik dat wel goed.
Inmiddels is het pikkedonker geworden, tussen zeven uur en half acht, en ben ik verder wat op mijn kamer bezig. Ik leef eigenlijk in een woongemeenschap. Gezelschap als ik dat wil en me terug kunnen trekken ook als ik dat wil. Om een uur of elf, half twaalf maak ik weer voorbereidingen om naar bed te gaan. Als je dan s’avonds bij de washokken komt, springen de padden naar buiten of ze kruipen in een hoekje. Eigenlijk is het een vorm van luxe kamperen wat ik hier heb. En waar wordt je ondergoed gewassen, gestreken en weer in je kast gelegd. Heb intussen wel wat voorraadverschil maar op de markt is het niet zo duur dat moeten we daar maar het tekort aanvullen.
De bevolking vind ik erg vriendelijk. Ik ga op zondag vaak even naar de markt en daar waren ze vanmiddag aan het dammen. Een zelfgemaakt dambord met dopjes van flesjes als damstenen. De één speelt met de open kant naar beneden en de ander andersom. Ik bleef even staan kijken en kwam in gesprek met de spelers en een paar omstanders. Prompt werd ik uitgenodigd om ook even te spelen. Twee potjes verloren en gelukkig één gewonnen.
Gisteren ben ik even naar het girlscenter geweest om te praten met de aannemer over de stand van het project trainingslokaal. De oplevering loopt achter bij de afspraken en daar is de donor dan weer niet blij mee. Morgen kijk ik weer want de aannemer heeft beloofd dat het vanavond klaar zou zijn op een paar kleine zaken na. Ben benieuwd of hij dat heeft gehaald. De meiden waren de was aan het doen. Op een wijze die wij kennen van onze grootouders. Met de hand en een stuk zeep. Vervolgens wordt het op het gras gelegd om te drogen.
Je ziet dat alle kleding hier netjes is gestreken. Maar dat gebeurt zonder een elektrische strijkbout. Wat bij ons in het oudheidkundig museum staat, een strijkbout met kooltjes, kun je hier als nieuw op de markt kopen. Hoe armoedig het ook is bij de mensen, je ziet de vrouwen bijna allemaal de kleding strijken hoe oud en versleten het soms ook is.
Het is hier behoorlijk warm, wordt nog erger is me al verteld. Het is niet meer zweten maar gewoon leeglopen van zweet. ’s Avonds hebben we geregeld onweer en dan kan het goed spoken. Voor de arme mensen die geen goed of helemaal geen onderdak hebben, is dat best moeilijk. Overdag kunnen ze betere plekjes zoeken wat ’s nachts moeilijker gaat. En we zitten hier redelijk droog. Eén toiletgebouw kun je dan niet naar het toilet want dan wordt je gelijk gedoucht. Het verbaast me hoe gemakkelijk je je aanpast bij de omstandigheden en dat je bepaalde zaken al gewoon begint te vinden. Zo hebben we niet altijd energie en op een bepaald moment is de batterij van je notebook ook leeg en dan kun je niet verder. Ook kun je dan niet op het internet omdat het modem uitvalt. Energie is hier, waarschijnlijk tijdelijk vanwege nieuwe afspraken tussen Soedan en Zuid-Soedan, wat schaars aan het worden. Van de accountant hoorde ik dat ze ook even geen elektrisch hadden omdat de dieselolie voor de generator op was. En een aantal NGO’s hebben de mobiliteit beperkt om brandstof te besparen.
Hier laat ik het eerst weer bij. Als er wat te beleven valt zal ik het laten weten.
Juba, 30 september 2012
Hoe ziet een dag er uit in Juba. Om zeven uur ‘s morgens sta ik op. Meestal ben ik eerder wakker door of de Iman die om 6 uur al oproept te komen of door het starten van de generator voor het elektrisch. Het douchen en scheren gebeurt met Nijlwater en is afhankelijk van de nachttemperatuur fris of een beetje lauw, tenminste in het begin. Dat water wordt met een tankwagen aangevoerd en overgepompt in een aantal die hier op het dak staan. En ja soms is het water op en dat merk je dan wel. Bij dit water wordt een pil gegooid om te voorkomen dat je er ziek van wordt. Het is duidelijk geen drinkwater.
Na het aankleden volgt het ontbijt. Dat is zelf gebakken brood met soms iets van een omelet, een pannenkoek e.d. een klein banaantje en een kop koffie. Daarna maak ik meestal een kleine wandeling en verbaas me elke dag weer over de chaos in het verkeer. Dat er niet meer ongelukken gebeuren is voor mij een wonder. Maar ook de gigantisch verschillen tussen de mensen onderling is groot. Hier rijden veel Humbers rond toch geen goedkoop vervoermiddel maar ik kom soms ook mensen naakt tegen bij de markt. Veel kleding blijft rechtop staan zo vuil zijn ze, zowel van kinderen als volwassenen met daarnaast veel mannen keurig in kostuum. Na de wandeling ga ik aan de slag op kantoor wat is ondergebracht in het guesthouse. Ik speel dus een thuiswedstrijd. Op een kleine oppervlakte werken we daar met vier mensen met daarnaast een komen en gaan van bezoekers. Deze week heb ik twee dagen op mijn kamer zitten werken omdat ik op kantoor te veel gestoord werd. Omstreeks half twee ga ik lunchen en dat is altijd een warme maaltijd. Dan even een hazenslaapje en weer een wandelingetje.
Daarna tot vijf uur werken en even buiten zitten voor de compound samen met de dienstdoende bewaker die mij graag iets over hun land vertellen. Er is hier een jonge bewaker die verder wil leren en om het geld te vergaren werkt hij bij de security. Deze jongeman zegt keihard dat zijn landgenoten meer dan lui zijn. De mannen die met zo'n driehonderd kilo aan tankjes met water een fiets voortduwen om bij de mensen te bezorgen, roepen respect bij hem op. Die werken hard en mogen dus ook goed verdienen. Ik geef het je maar te doen zeven dagen per week bij een temperatuur van 37 graden in de felle zon heuveltje opwaarts. Voor het avondeten weer een blokje om, op de kamer via internet mail en nieuws checken en eventueel nog wat werken. Om half acht is het avondeten ook weer warm met meestal ananas als toetje. Soms kijk ik dan even naar het nieuws van Aljazeera en de Engelse, Duitse, Spaanse en Italiaanse voetbalcompetities worden dan als herhaling van het weekend getoond. Maar na twee halve wedstrijden vind ik dat wel goed.
Inmiddels is het pikkedonker geworden, tussen zeven uur en half acht, en ben ik verder wat op mijn kamer bezig. Ik leef eigenlijk in een woongemeenschap. Gezelschap als ik dat wil en me terug kunnen trekken ook als ik dat wil. Om een uur of elf, half twaalf maak ik weer voorbereidingen om naar bed te gaan. Als je dan s’avonds bij de washokken komt, springen de padden naar buiten of ze kruipen in een hoekje. Eigenlijk is het een vorm van luxe kamperen wat ik hier heb. En waar wordt je ondergoed gewassen, gestreken en weer in je kast gelegd. Heb intussen wel wat voorraadverschil maar op de markt is het niet zo duur dat moeten we daar maar het tekort aanvullen.
De bevolking vind ik erg vriendelijk. Ik ga op zondag vaak even naar de markt en daar waren ze vanmiddag aan het dammen. Een zelfgemaakt dambord met dopjes van flesjes als damstenen. De één speelt met de open kant naar beneden en de ander andersom. Ik bleef even staan kijken en kwam in gesprek met de spelers en een paar omstanders. Prompt werd ik uitgenodigd om ook even te spelen. Twee potjes verloren en gelukkig één gewonnen.
Gisteren ben ik even naar het girlscenter geweest om te praten met de aannemer over de stand van het project trainingslokaal. De oplevering loopt achter bij de afspraken en daar is de donor dan weer niet blij mee. Morgen kijk ik weer want de aannemer heeft beloofd dat het vanavond klaar zou zijn op een paar kleine zaken na. Ben benieuwd of hij dat heeft gehaald. De meiden waren de was aan het doen. Op een wijze die wij kennen van onze grootouders. Met de hand en een stuk zeep. Vervolgens wordt het op het gras gelegd om te drogen.
Je ziet dat alle kleding hier netjes is gestreken. Maar dat gebeurt zonder een elektrische strijkbout. Wat bij ons in het oudheidkundig museum staat, een strijkbout met kooltjes, kun je hier als nieuw op de markt kopen. Hoe armoedig het ook is bij de mensen, je ziet de vrouwen bijna allemaal de kleding strijken hoe oud en versleten het soms ook is.
Het is hier behoorlijk warm, wordt nog erger is me al verteld. Het is niet meer zweten maar gewoon leeglopen van zweet. ’s Avonds hebben we geregeld onweer en dan kan het goed spoken. Voor de arme mensen die geen goed of helemaal geen onderdak hebben, is dat best moeilijk. Overdag kunnen ze betere plekjes zoeken wat ’s nachts moeilijker gaat. En we zitten hier redelijk droog. Eén toiletgebouw kun je dan niet naar het toilet want dan wordt je gelijk gedoucht. Het verbaast me hoe gemakkelijk je je aanpast bij de omstandigheden en dat je bepaalde zaken al gewoon begint te vinden. Zo hebben we niet altijd energie en op een bepaald moment is de batterij van je notebook ook leeg en dan kun je niet verder. Ook kun je dan niet op het internet omdat het modem uitvalt. Energie is hier, waarschijnlijk tijdelijk vanwege nieuwe afspraken tussen Soedan en Zuid-Soedan, wat schaars aan het worden. Van de accountant hoorde ik dat ze ook even geen elektrisch hadden omdat de dieselolie voor de generator op was. En een aantal NGO’s hebben de mobiliteit beperkt om brandstof te besparen.
Hier laat ik het eerst weer bij. Als er wat te beleven valt zal ik het laten weten.
Juba, 30 september 2012
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
